Udało się! Doczekałem tej chwili – jadę na przeszczep płuc! Po latach zmagań z mukowiscydozą, po miesiącach spędzonych w szpitalach, po niekończących się badaniach, dusznościach i chwilach zwątpienia, wreszcie nadszedł ten moment. Przez długi czas przeszczep płuc wydawał się odległym marzeniem, niemal niemożliwym do spełnienia. A jednak, ta chwila stała się rzeczywistością. Nie mogłem uwierzyć, że ten dzień wreszcie nadszedł. To był dzień, który mógł odmienić wszystko – dzień, w którym miałem szansę na nowe życie.
Czas oczekiwania i zaostrzenie choroby
Niestety, początek grudnia 2015 roku nie był dla mnie łaskawy. Zmagania z zimowymi infekcjami dały o sobie znać. W domu nie było już sposobu wytrwać, tlen i respirator nie dawały radę. Karetką z domu zostałem przewieziony na Oddział Pulmonologii w Poznaniu. Rozpoczęło się intensywne leczenie antybiotykami. Kroplówka za kroplówką, a mimo tego saturacja na tlenie ledwo sięgała 50% przy pojemności płuc FEV1 ok. 16%. W zagrożeniu życia przeniesiono mnie na OIOM. I tak jakoś przetrwałem to leczenie, dalej oczekując na przeszczep płuc.
Po dwóch tygodniach podleczenia w stanie w miarę stabilnym, wróciłem do domu. Długo jednak nie nacieszyłem się dobrym samopoczuciem. Z dnia na dzień, było gorzej, saturacje spadały nawet do 37%, ratował mnie tylko BIPAP i 5 litrów tlenu, po czym saturacja rządziła się swoimi prawami, nie wzrastając powyżej 65%… A dwutlenek bólem głowy doprowadzał mnie do szału. Ze względu na obfite przewlekłe krwioplucia, o silnych przeciwbólowych środkach musiałem zapomnieć.
Święta Bożego Narodzenia minęły w męczarniach, bólach głowy i okropnych dusznościach, ale powiedziałem sobie, że dam radę sam… Moja decyzja była podyktowana tym, że w Poznaniu na święta oddział Pulmonologii miał przerwę i miałbym trafić na oddział wewnętrzny lub powrót na OIOM. Nie zgodziłem się.
Z ciężkim sercem muszę wspomnieć, że już 27 grudnia 2015 roku, po telefonie z Ośrodka Transplantacyjnego, zdecydowałem się na przyjęcie do szpitala. Z samego rana karetką przewieziono mnie z domu do Szczecina-Zdunowa do Kliniki Chirurgii Klatki Piersiowej i Transplantacji. Wtedy jeszcze nie było dawcy, nie było płuc, ani telefonu z informacją o moim przeszczepie. Jechałem do szpitala z nadzieją, że płuca znajdą się niebawem, choć wiedziałem, że czeka mnie trudny czas oczekiwania i niepewności.
Pomimo licznych badań przeprowadzonych wcześniej w ramach kwalifikacji do przeszczepu płuc, teraz konieczne było ich powtórzenie. Rozpoczęły się badania i oczekiwanie. Dla mnie to najgorszy czas, bo tlen i respirator nie dają ulgi. Mijają godziny, dni.. wieczność! Tak naprawdę wszystko zależy od znalezienia zgodnych płuc.
Po kilku dniach przychodzi wiadomość, że jest dawca i będą płuca dla mnie. Ufff jaka ulga! Tak samo jak szybko przychodzi wiadomość, tak samo okazuje się, że niestety nie ma pełnej zgodności i zostaje mi cierpliwie czekać dalej.
Tutaj mój optymizm gdzieś uciekł, i wola walki zeszła na dalszy plan, to mnie przerosło. Na szczęście fizycznie było lepiej, niż psychicznie i organizm trzymał się dzielnie.
Będzie przeszczep płuc, są płuca..
5 stycznia 2016 roku w południe dochodzą do mnie wiadomości, że coś się zmienia, ale muszę czekać cierpliwie. Nic innego nie miałem do robienia jak czekać, bo w końcu gdzie miałbym się wybrać w takim stanie.
Po godzinie 15 do sali przychodzi dr Maria Piotrowska i oznajmia, że są płuca i będzie przeszczep. Świetnie, przyjąłem to jako żart i jakoś uwierzyć w to, było mi ciężko. Po chwili dzwonek w telefonie, odbieram i jest informacja potwierdzająca prof. dr hab. Bartosza Kubisy, że jest dawca. Będzie przeszczep!
Teraz kiedy minęło już troszkę czasu, emocje opadły, mogę to opisać spokojnie. Bo wtedy myśleć w ogóle nie byłem w stanie. Z jednej strony radość, z drugiej strach. Ale wycofać się już nie było możliwe, bo to mogła być ostatnia szansa. Przeszczep płuc w mukowiscydozie, dla wielu pacjentów stanowi jedyną nadzieję na poprawę jakości życia i przedłużenie go.
Czas na przeszczep płuc
Rozpoczęto ostatnie badania, pobrania krwi i przygotowanie do zabiegu. Wtedy myślałem, że za chwilę pojadę na blok operacyjny i będzie to już za mną. Niestety, z godziny na godzinę informacje się zmieniały, w końcu dowiedziałem się, że przeszczep będzie z samego rana. Na lepszy sen, dostałem tabletkę i tak jakoś dotrwałem do rana.
6 stycznia w dzień Trzech Króli o godzinie 5.30 zostałem przewieziony na blok operacyjny. Ostatnie rozmowy i moja pamięć i świadomość się kończy.
Poznaj moje nowe życie po przeszczepie.
Dodaj komentarz